შეჩერდი წამო! მშვენიერი ხარ

       როგორც იქნა დადგა ზაფხული, ჩემი ყველაზე საყვარელი და გამორჩეული წელიწადის დრო. ეს ის დროა როცა მზის სხივები თავიანთი მხურვალებით მთასა და ბარს ერწყმიან, მდინარეები კი თვალისმომჭრელად, ალმასებრივ ირეკლავენ  ამ სხივებს და ისევ ფირუზისფერ ცას უბრუნებენ. ჩიტების გამაყრუებელი და ამავდროს საამო ჟღურტული ბუნებას იმ ლამაზ ნოტაზე ამღერებს, რომლის წიაღში ადამიანს ძალუძს ემოციური და ესთეტიური გრძნობის დაკმაყოფილება, ეს თრობის საათებია. ამ დროს რთულია ისაუბო სულიერ სიმშვიდეზე, მაგრამ ზაფხულსაც აქვს ის თავისებური ხიბლი, რომელშიც ადამიანთა დინამიური სვლა, ყოფა იგრძნობა.

     

ზაფხულის ერთ მზიან დილას რაღაც სრულიად განსხვავებულად გავიღვიძე, ალბათ რაღაცის მოლოდინით. ფანჯრიდან გავიხედე, შევამჩნიე, რომ მზე ახალი ამოსული იყო. ზღვის სანაპიროზე გასეირნების საოცარმა სურვილმა შემიპყრო. მიუხედავად იმისა, რომ ზღვას საკმაო მანძილით ვარ დაშორებული, მაინც გადავწყვიტე საღამოს წავსულიყავი და ტალღების რიტმულ ცეკვასთან ერთად  მზის ჩასვლაზე მეყურებინა... ზაფხულში ზღვა დიდებულია, მითუმეტეს საღამოს, როცა ის წითლად იღებება. თითქოს ზღვასაც აქვს თავისი ინტიმურობა, რომელსაც ფსკერზე მალავს, ტალღებს ფსკერიდან ამოაქვთ ეს საიდუმლო და მოზიარის ძიებაში გზა და გზა ფანტავენ, შენ კი უსმენ მას და ფიქრობ, ფიქრობ ყველაფერზე და არაფერზეც, ხედავ ჰორიზონტს და იმასაც რაც მის იქითაა, იგონებ წარსულს და გაჰყურებ მომავალს, მოკლედ „შენში მოგზაურობ“... არაა, ზღვა მომაჯადოებლად მშვენიერია, იმდენად მშვენიერი, რომ ლამისაა მისი სიცოცხლე დავიჯერო... 

         

უკვე ჩვეულებად მექცა სანაპიროზე ფეხშიშველი სეირნობა და იმ დღესაც   სწორედ ასე, სრულიად მარტო მივუყვებოდი ნაპირს. ჩემს ბურანში ვიყავი როცა მოშორებით ორი მოხუცი შევამჩნიე, თავიდან ყურადღება არ მივაქციე და მათ შორიახლოს ჩამოვჯექი. მზის ჩასვლას გავჰყურებდი. ის იყო უნდა წამოვმდგარიყავი, რომ გვერდით აღტაცებული შეძახილი გავიგონე, ამ შეძახილში  ბედნიერება და თან იმედგაცრუება ამოვიკითხე. როგორც კი მივიხედე გაოცებისაგან თვალები გამიფართოვდა და უეცრად ძლიერმა დეჟავუმ შემიპყრო...მოხუცები ერთმანეთს ტკბილად ესიყვარულებოდნენ. ამ დროს თითქოს ცა და დედამიწა შეერთდა, დრო გაჩერდა და მეც თვალებგაშტერებული მოხუცთა ტრფიალს შევჰყურებდი. ეს იყოს მომენტი, როცა ნამდვილი, უკვდავი სიყვარულის ძალა ვირწმუნე, სიყვარულის რომელიც ორი უდიდესი გონის იმ ზეციურ კავშირს წარმოადგენს, რომლის უხილავი ძაფები სამუდამოდ აერთებს სიყვარულის ცეცხლით ანთებულ გულებს. ორი „ახალგაზრდა მოხუცი“ რომელთა ერთი ამბორი მხილველისთვის ერთ სიყვარულის ელექსირს ამზადებდა, ერთმანეთზე თავმიდებულნი ჰორიზონტს გაჰყურებდნენ. ამ დროს, ცხოვრებაში პირველად, ჩემდაუნებურად დავიჩუჩულე:შეჩერდი წამო! მშვენიერი ხარ... იმ დღეს სიზმარშიც იგივე განმეორდა.