ბედისწერის მაცნე

      არასოდეს გიფიქრიათ სიკვდილზე? საიქიოზე? ან საერთოდ მეორე სამყაროზე, სადაც სული სხეულის დატოვების შემდეგ გადაინაცვლებს?

      ახლა ერთობ რთულ და ამოუცნობ საკითხზე მიწევს წერა, ალბათ ჩემთვის შეუფერებელიც კია, მაგრამ ასაკი მაძლევს იმის უფლებას ჩემი გონება ვიწრო ყალიბში კი არ მოთავსდეს, არამედ გასცდეს მის ფარგლებს გარეთ და ყოველივე იდუმალს შეეჭიდოს.

        გზაზე, ან სადმე წერილი რომ ნახოთ, რომელზეც თქვენი გარდაცვალების თარიღი ეწერებოდა აიღებდით და წაიკითხავდით? ან "ბედისწერის მაცნე" რომ გამოგეცხადოთ შეეკითხებოდით? ზოგი იტყვის–კის ზოგი–არას, მაგრამ დარწმუნებული ვარ შიში ცნობისმოყვარეობას აუცილებლად სძლევს, ეჭვი კი სიცოცხლის ბოლომდე გაგყვებათ.

        სიკვდილი სრულიად იდუმალი და ალბათ ყველა დამეთანხმება ამაზრზენი ფენომენია. რეალურად მისი არსებობა იგრძნობა ეს ბუნებრივი პროცესია, მაგრამ მის შემდეგ რა ხდება არავინ იცის. ვინ რას ამბობს–შავი გვირაბიო. მწვანე მილიო, შავ–თეთრი სამყაროო, მაგრამ სანამ საკუთარი თვალით არ ვნახავ არ დავიჯერებ :D

        მისტიკა დიდად არ მხიბლავს, მაგრამ ერთხელ მეგობრების ერთად სულების გამოძახების ცერემონია ჩავატარე (სრული სიზუსტის დაცვით :D) მაგრამ–რა? არაფერი გამოვიდა. გვინდოდა ჩვენი ბედი გაგვეგო და რომ ვერ მოვახერხეთ ჩვენთვის "სასურველი" სული გამოძახება თავი მივანებეთ. ბავშვური ცნობისმოყვარეობა სხვა არაფერი.

        სხვადასხვა რწმენა–წარმოდგენები სხვადასხვაგვარად ხსნის ამ ყოველივეს, მაგრამ ეს მხოლოდ ადამიანის ფანტაზიის ნაყოფია, არანაირი დოგმა არ არსებობს...